Van alle studioalbums die Talking Heads ooit hebben opgenomen, is dit een van de beste , omdat het het koorddansen tussen verfijnde underground en dansbare, pakkende liedjes vertegenwoordigt.
De teksten, die angst, paranoia en vervreemding op een abstracte en associatieve manier overbrengen, worden muzikaal ondersteund door hectische beats en flitsende synth-geluiden en de nummers blijven hangen. Dit geluid past net zo goed in de New Yorkse “New Wave” scene als in de Londense clubs, en de sonische nabijheid van de Grace Jones producties van begin jaren 80 is verbazingwekkend. Een zeer dansbare Reggae/dub sound met funky gitaar licks, om het een beetje te vereenvoudigen.
In de volgende soundtrack bij ‘Stop Making Sense’ klinken veel van de nummers van dit album nog urgenter en hectischer en werden ze deels anders gearrangeerd voor de podiumshow, maar de versies op dit album maken alleen maar duidelijker dat deze schijf een overgangsalbum was voor de Talking Heads – weg van New Wave meer richting pop. Het volgende “Little Creatures” was dan gewoon meer pop – gemaakt voor de hitlijsten. Dit is echter het dansalbum van de Talking Heads, in zijn zeer excentrieke en intellectuele stijl.
